Via het spoor volg ik, of beter gezegd, probeer ik het verhaal van het npo bestuur te volgen aangaande de voortgang van GPS 2021. Een visie die de duivensport gaat redden de komende jaren. Het waren dit keer maar 2 A4-tjes, maar na 2 minuten is de aandacht vertrokken en is zelfs hier al geen doorkomen aan. Het komt wat over als een politiek betoog van iemand die graag wil laten zien dat hij iets langer gestudeerd heeft dan de gemiddelde Nederlander, kreten als: stakeholders, business club, public affairs, real time, fern functionaliteit, sectie overstijgende zaken etc,etc,bal,bla,bla doet de gemiddelde duivenmelker niet gelijk op het puntje van de stoel zitten, Sterker nog 9 van de 10 die dit leest snapt er geen zak van. Vlak voor het seizoen zijn we niet bezig met praatclubjes die tot 2021 leuk keuvelen, maar hoe zit het met de vogelgriep in de regio die onderdeel van onze afdeling uit maakt? Zo vlak voor het seizoen ben je benieuwd, vooral wanneer je met je hok in het gebied zit naar de ontwikkelingen en beslissingen hier omtrent. En waarom beginnen we nog steeds veel te vroeg met de start van de 1^e vitesse vluchten? dat zijn zaken waar we ons nu mee bezig houden anno 2018. Latere start van het seizoen AS schreef er ook nog iets over, de Belgen beginnen al halverwege maart een maand te vroeg aldus de auteur. En inderdaad ook mede door de roofvogelproblematiek in nu heel Nederland. Mensen die nooit last hadden zijn nu al een aantal kwijt, niet een aantal waar wij direct van achterover vallen maar toch. Om even een krasse uitspraak te doen, dwingen bestuurders van het npo door, wederom te vroege start, liefhebbers de duiven het luchtruim in te jagen en duiven als kanonnenvoer voor de rover te gebruiken???. Uit onderzoek is gebleken dat de grootste groep liefhebbers later wil starten en wat gaan we doen? we trekken, in ons gevel, het programma maar weer een week naar voren, begrijpt u het nog? Niet alleen duivenliefhebbers kunnen aanpassingen doen qua later koppelen, s-winters binnen laten zitten etc. maar er ligt volgens mij ook een taak bij het npo zelf. De voorbereiding begint in de periode dat de trekkende rover het actiefst is, wacht wat langer, blad aan de boom meer prooi etc. nu gaat de 1e snackbar na de winterstop open in de periode maart en jawel slechts 1 gerecht op de menukaart…. postduiven. Beetje stram in de spieren, maar wel lekker.

Onder op de foto alweer een voorbeeld van hoe het bij ons gaat, evenals op het vlieghok is er op de kweekhokken ook geen plek voor twijfelaars of vakvulling van welke aard dan ook. Voor voedsterduiven is hier dus geen plek, maar om wel binnen 10 dagen 4 jongen uit de beste koppels te halen doen we het dus iets anders. De eieren van de beste koppels worden hier en daar ondergelegd zodat er heel wat koppels op 3 eieren zitten te broeden. Dit betekend dus ook dat er een aantal koppels 3 jongen groot mogen brengen. Aangezien dit al jaren zo gaat kunnen we ook met redelijke zekerheid zeggen dat dit altijd prima gaat, vaak worden de 3 jongen in het nest nog beter gevoerd dan waar er 2 liggen, wellicht omdat er altijd om voer gebedeld wordt en dus de ouders de hele dag wel wat door voeren. Om zeker van onze zaak te zijn dat we de ringen om de juiste jongen schuiven probeer ik overal een dag verschil aan te houden zodat er van het uitgekipte jong een foto kan worden gemaakt (de tekening van de snavel en kleur is vaak verschillend) dus je weet wat uit welk koppel komt. Om nog een zekerheid achter de hand te houden leggen we bij elke 2 koppels wat om naar een koppel dat bestaat uit 2 blauwe duiven, hier komen natuurlijk alleen blauwe uit, dus de kras is dan de vreemde eend in de bijt. Ook de exotisch kleuren mogen een “gewone” kleur groot brengen en tot nu toe is er nog geen twijfel over de rechtmatige ouders geweest. Vanaf de tweede ronde gaat de natuur zijn gang weer en mag elk koppel gewoon hun eigen jongen groot brengen.

Er zullen vast meer liefhebbers zijn zoals wij, die goed willen spelen maar omwille van hun baan niet enorm veel tijd ter beschikking hebben. Wij hanteren in grote lijnen een systeem zoals een ieder, maar zijn altijd bezig om manieren te vinden om met de schaarse vrije tijd die voorhanden is wel veel rendement uit onze hobby te halen. Op het kweekhok is de verzorging minimaal, 1 a 2 keer per week betreden we de hokken om e.e.a. bij te sturen, hier is het dus van belang om de zaken doordacht voor elkaar te hebben en zoals wij het doen lijkt het heel gemakkelijk, maar is niet voor velen op deze manier weggelegd. Nu met de aankomende winter in het vooruitzicht hebben we onder de waterbakken van die verwarmingsplaatjes gegooid, we zijn nl. niet van plan om elke dag naar de kweekhokken te reizen om de bevroren waterbakken te verversen. Geen voorbeeld van hogeschool duivensport, maar je moet wel even de moeite nemen om het aan te schaffen en vooral om het even op het hok te zetten, op deze manier kunnen we een buitentemperatuur van -10 aan zonder er verder naar om te kijken of de duiven wel water ter beschikking hebben.

Op deze manier dus, grote watersilo’s en voersilo’s sieren de kweekhokken, roosters op de vloer zodat in de beperkte verzorging alhier elke klap raak is.

Bij ons is zoals waarschijnlijk op de meeste hokken het kweekseizoen ook begonnen. Niet ons favoriete onderdeel, maar het moet gebeuren. Tot nu gaat het eigenlijk prima, op de kweekhokken is op een enkel koppel na alles weer om gekoppeld en na een paar dagen wisten ze allemaal de bak weer te vinden. Duiven die dat niet kunnen of willen gaan eruit, als de kwekers niet aan huis zitten moet je niet te moeilijk doen en alles willen bijsturen, de duiven mogen zich aanpassen en die dat niet kunnen zijn blijkbaar allang uitgeselecteerd aangezien we nu al jaren op deze manier aanmodderen en dat gaat ook nu weer prima. Ook de toekomstige weduwnaars en weduwduivinnen mogen allemaal een koppel jongen grootbrengen, geen gedoe met omleggen dit jaar, maar in 1x een grote ronde en dan wordt er niks meer bijgeplaatst. Deze methode hanteren we dit jaar voor het eerst omdat we helaas weer eerder beginnen met het jonge duivenseizoen en zijn we in de aanloop daar naar toe elke week nodig. Het vliegprogramma voor 2018 heb ik inmiddels ook onder ogen gehad en het deed me denken aan 20 jaar terug, de natour zat er weer bij, weer vroeger starten met de jongen (de laatste vlucht eind september kwam de gehele afdeling 10 nog met 16513 duiven aan de start, ben benieuwd hoeveel dat er dit jaar op de laatste vlucht gaan worden), zelfs geen africhtingsvluchten met de jongen (terwijl dit volgens mij noodzakelijk is) en Morlincourt staat er ook weer helemaal verkeerd tussen, die kunnen we niet eens spelen, jammer, ieder zijn meug maar persoonlijk vindt ik het een programma van niks, terwijl verleden jaar zo goed was bevallen, vooral omdat er een keer wat jonge duiven over bleven na het seizoen, maar blijkbaar blijft men angst voor verandering houden. We sluiten positief af, we hebben inmiddels net de ringen van 2018 binnen dus we mogen binnenkort beginnen deze aan te steken en hopen op een goede lichting 2018.

Ook voor ons is het nu zo’n beetje tijd om wat met de kweek bezig te zijn, uiteraard doen we nooit aan winterkweek i.v.m. met de vele roofvogels rondom de hokken, maar de jongens die het wel doen hebben toch wel een probleem met het niet voorhanden zijn van ringen (indien je niet tijdig de noodringen af kon nemen). Het nieuwe NPO bestuur lijkt bijna een politieke partij, mooie plannen voor de toekomst met leuke campagne-achtige informatie rondzwaaien maar wel heel weinig daadkracht waar we als liefhebber wat aan hebben. TT is niet meer, ringen op tijd leveren is al een probleem, bezig zijn met pannen tot 2021 heeft zo weinig zin als je vandaag al niet zaken voor elkaar kunt krijgen.

Tot aan de koppeling wordt er nu nog steeds geselecteerd totdat we redelijk op tal zijn, elk jaar blijven er toch nog wel 7-10 reserveduiven over om de gaten gelijk op te vullen die in de kolonie vallen door de roofvogels. Deze reserveduiven gaan bij ons ook gelijk de korf in, voor sierduiven is hier geen plaats en op deze manier wordt er ook nog wel eens een kampioen ontdekt. Er zijn mensen die aan de buitenkant al kunnen zien wat de kampioensduiven zijn, helaas kunnen wij dat niet blijkens het feit dat niet zelden een duif van het reservehok een van de beste duiven wordt gaandeweg het seizoen, zo heeft dus wederom elk nadeel zijn voordeel. In plaats van de slachtmand gaat zo’n duif uiteindelijk naar het kweekhok, het kan verkeren, zei Brederoo.

Ze staan er klaar voor, als in deze broedschalen 1 super geboren wordt een een handvol bruikbare duiven kunnen we spreken van een succesvol kweekseizoen. De schalen inpakken met het papier van de voerzakken bevalt ons toch het best, kost niks en gaat maanden mee. op de achtergrond de totale vliegaccommodatie plus bergruimte, het enige wat hier groots aan is zijn de prestaties die er op behaald zijn en dat is wat telt.

Zo aan het eind van het jaar gaat 2017 nog even aan je voorbij, sportief gezien een heel goed jaar, maar wat gaat 2018 brengen? Mochten we hetzelfde vliegprogramma krijgen als in 2017 dan zou ik durven zeggen dat we het in 2018 helemaal bont gaan maken, helaas zijn we weer terug naar af, na een succesvol jaar wat gekenmerkt werd door weinig verliezen met vooral de jonge duiven, een zege voor iedere melker these days gaat het roer alweer om. We gaan weer eerder beginnen in april, de africhtingsvluchten met jongen zijn eraf, het jonge duivenspel gaat weer vroeger beginnen en de natour is er weer achteraan geprutst, zonde. Ieder zijn gedacht, maar het is nu voor werkende liefhebbers weer zaak om alles op de rit te krijgen voor de eerste vitesevlucht / jonge duiventour, in de schemer van je werk komen en dan nog goed met duiven spelen? het zijn weinige gegund. Ook de jongen moeten er weer eerder klaar voor zijn en als je dan nog graag alle vluchten mee wil doen heb je aan een dag van 24 uur niet genoeg. We doen maar wat we altijd doen, een beetje aankloten en vertrouwen op de kwaliteit van de duiven, als de trein eenmaal op stoom komt is de meeste arbeid verricht en kun je het met een beetje bijsturen en vooral de ogen open houden maanden lang op de rit houden, de tijd dat je 4 weken vorm op de hokken kunt houden is tegenwoordig voorbij, vooral als er duivinnen gespeeld worden. In deze tijd is er nog wel het een en ander te lezen over onze hobby en zelfs in het spoor der kampioenen (een krantje waar ik bijna nooit iemand kon betrappen op een goede reportage, maar puur op geabonneerd ben om te kijken welke soort duiven, waar het mooie weer maken) nu dan toch een interessant stuk van Rene Hidding over Marcel van  Zanden. Wellicht een goed stuk omdat ik veel gelijkenissen zag met ons systeem, maar ook dingen die me nog even aan het nadenken hebben gezet.

Het stille seizoen hoeft niet per definitie te betekenen dat er niets valt te beleven op duivengebied, verleden week nog de prijsuitreiking van ons nieuwe cc, de CC-OG, oftewel Concours Combinatie Oostelijk Groningen. Dit is een rayon opgericht eind 2016 en mocht dit jaar haar eerste prijsuitreiking organiseren voor ruim 200 leden. Het bestuur had het behoorlijk goed voor elkaar, prima zaal, dito eten en drinken en een vlotte uitreiking van de prijzen. De opkomst was ook redelijk goed dus een goed bestede avond, we mochten in dit nieuwe concoursgebied gekroond worden tot 2^e algehele kampioen en dat was natuurlijk een prima resultaat. Ook beginnen we al met de plannen voor het nieuwe seizoen, ons strijdplan zal weinig anders zijn dan andere jaren, maar een planning maken is altijd wel gewenst. Nu de grote lijnen al weer zichtbaar zijn is het weer zaak de kweekkoppels samen te stellen, een klus die zich moeilijk laat sturen aangezien niemand de kennis in pacht heeft. Op de kweekhokken worden elk jaar bijna alle koppels omgezet, niet omdat we niet in goede kweekkoppels geloven, maar meer in goede kwekers en die worden pas zichtbaar als je elk jaar om gaat koppelen. Voor zover ik het me kan herinneren hebben we slechts 2 x een jaar gehad dat we geen bruikbare duiven konden kweken en 1 ervan was dat jaar dat we de kwekers vrij lieten paren, wat een aanfluiting was dat. Tegenwoordig klampen we ons vast aan de praktijk en niet aan de uitzonderingen die aan de stamtafel altijd ter sprake komen, daar kom je niet verder mee. De eerste koppels staan inmiddels op papier en dan laat je je toch leiden door je opgedane ervaringen, zo zet ik graag een grote duivin aan een kleine doffer en eigenlijk nooit een grote doffer op een kleine duivin, terwijl veel liefhebbers juist altijd een beetje proberen te compenseren, wij doen dat ook, maar de grote doffer komt bij ons gewoon op een duivin die qua grootte aan de middelmaat of zelfs daarboven voldoet. Naar de ogen (kweek op vlieg of hoe je het ook wilt benoemen) kijken we nooit weer, dat was namelijk dat andere jaar dat er niks bruikbaars werd gekweekt, praktijk en uitzonderingen…weet u nog..

Langs deze weg willen we iedereen succes wensen met de duiven die aangeschaft zijn op onze veiling via duivennet. Inmiddels zitten bijna alle duiven alweer bij hun nieuwe eigenaren en we hopen dat ze op deze hokken een positieve bijdrage mogen leveren. Eea werd allemaal overschaduwd door het trieste nieuws dat onze voerboer Piet Oldenburger ons was ontvallen, hij mocht helaas maar 69 jaar oud worden. Decennia terug toen we nog schooljongetjes waren was het Piet die de zakjes Mariman door de midden deelde en bij ieder van ons 12,5 kg onder de bagagedrager bond zodat we  samen met een volledige zak voer naar huis mochten fietsen, een bijzondere man hebben niet alleen wij, maar ook veel organisaties waar hij in het bestuur zat, team TauRIS en vele anderen verloren.

Afgelopen zaterdag dan wel weer een positieve dag beleeft op de jaarlijkse prijsuitreiking van de afdeling 10 in Grolloo, dit keer was het niet volle bak, maar dat mocht de pret niet drukken, een prima sfeer en goed gezelschap is belangrijker dan een volle zaal ten slotte. Een gezellige middag/avond prima in goede banen geleid door het bestuur met lekker eten en de nodige bloemen en diploma huiswaarts gekeerd.