Normaliter schrijf ik (Jelke) geen nieuwsberichten op onze site maar nu kon ik het toch niet laten.
Waarom? Om de doodeenvoudige reden dat er deze week “food for thougt” voorbij kwam.
Het begon met uitspraken van collega’s, ze hadden ergens gelezen dat er weer een dure duif verkocht was. Geen duif die iets gewonnen had maar eentje van een paar maanden oud, de meeste collega’s wisten ook nog de namen van de ouders te noemen. We hebben het hier over mensen die geen enkel raakvlak hebben met de duivensport, het enige wat ze weten is dat ik iets met duiven sta te doen.Ook deze week, de roerige periode op bestuurlijk vlak in duivenland, nog steeds erg hot, voor- en tegenstanders op het huidige beleid laten zich horen en dan met name de laatste groep lijkt een stuk groter dan de eerste. En de derde aanleiding was een persoonlijke, tijdens mijn werk werd mij gevraagd of ik een interview wilde geven.Niet zomaar een interview maar ze zochten oudere (jawel slechts 47jr.) personeelsleden die op sportgebied inactief waren…. Dan kom je al snel bij mij terecht. Ik ging akkoord, probeerde er nog onderuit te komen door melding te maken van mijn dagelijkse fietsrit van ruim 5,5 km heen en 5,5 km terug naar mijn dagelijkse werkzaamheden, het mocht niet baten. Het tweetal streek naast mijn bureau neer en stak van wal. De rode draad van het gesprek; of ik ooit sport had beoefend? en of ik dit weer wilde oppakken? niet dus, geen tijd en nog meer van dat soort smoesjes somde ik op, ze hadden dit vaker gehoord en gingen akkoord. Daarna gingen de heren verder met de levensstijl, daar werd het ook al niet beter van. Zo ging het een poosje door. Op een gegeven moment probeerde ik om mijn, met zorg opgetuigd, zelfbeeld, als luie en pafferig medewerker om te buigen. Ik vertelde dat ik wel degelijk aan sport deed, maar daar zelf niet een sportief figuur van kreeg, ik beoefende de duivensport mijne heren.Het werd even stil de twintigers, die het interview afnamen, hadden nog nooit van de duivensport gehoord. Nadat ik begon te vertellen dat de duiven, in tegenstelling tot de volgevreten medewerker welke tegenover hun zat, wel iedere dag trainden. Ze waren nu het spoor bijster. De heren hadden geen idee hoe je een duif trainde laat staan hoe de duivensport in elkaar stak. Eén van de heren reageerde positief op het feit dat ik na het werk toch een soort van uitlaatklep had die een ander met sporten heeft. Tenslotte werd bedankt voor het interview. Verdenk hun er zeker van dat ze bij thuiskomst direct gaan googelen op duivensport, bang dat ik hen een fantasieverhaal op de mouw heb gespeld.Wederom werd weer duidelijk dat er een behoorlijke kloof is tussen de duivensport en mensen buiten het wereldje, het enige wat nog het nieuws haalt is: Chinees koopt Nederlandse postduif voor record bedrag of een rampvlucht gaat er ook in als zoete koek maar dat is het dan wel. Ik trok de lijn door naar alle inspanningen die gedaan zijn om nieuwe leden te werven, eerst werd nog gemikt op de jongeren daarna op de pensioen gerechtigden. Als je mensen ergens warm voor wil krijgen dan is het op zich handig als deze groep iets meer weet dan alleen de 2 bovenstaande feiten.Men wil af van de kleine clubjes, natuurlijk is daar iets voor te zeggen maar als je duivensport iets meer bekendheid wil geven dan heb je m.i. juist deze clubjes nodig om maar te zwijgen over de oudere liefhebbers. De grootste groep en dan bedoel ik niet de groep oudere inactieve mensen waarvan sprake in mijn werksfeer. Ben bang dat als de oudere groep in de duivensport 2 dorpen verder moeten reizen om hun duiven in te korven het de druppel kan zijn om de stofjas aan de wilgen te hangen. Mijn gedachte is om, en misschien is dat ook het doel van de huidige bestuurders, het zo prettig mogelijk te maken voor de huidige liefhebbers.
Denk aan vliegprogramma’s kosten EC systemen etc.We hoeven denk ik niet krampachtig op zoek naar nieuwe beoefenaars, die moeten zelf komen en dat is bij meerdere sporten het geval geweest.
Denk aan de Haagse Postbode, had een plaatje van een flinstone op zijn shirt en gooide enkele pijltjes op een bord. Hij won de finale ergens begin 90, (darten werd in die tijd niet eens uitgezonden op de Nederlandse tv) en de vraag naar dart boarden was overweldigend en niet aan te slepen.
Denk aan het damesvoetbal, maar ook het Max effect, autootjes die achter elkaar aan rijden met als gevolg oranje tribunes en volksfeesten zelfs de Ziggo zit vol. Liefhebbers van de sport die met elkaar op een groot scherm naar de capriolen van onze Max zitten te kijken. Ik keek vroeger ook amper F1 maar nu probeer ik toch alles te zien.
Dat soort effect zou de duivensport ook moeten krijgen, om dat te bereiken moet het eerst in duivenland rustig zijn, aantrekkelijk voor de huidige beoefenaars de basis moet goed zijn. Dan valt er ook iets uit te dragen en brengt het enthousiasme teweeg en dat werkt als een magneet. Ik heb het idee dat we daar nog ver vanaf zijn en ik moet zeggen ik verdiep mij er ook niet heel erg in, en ben ik één van die liefhebbers die “gewoon” zijn passie wil uitvoeren, duiven laten trainen en verzorgen en in het weekend met enige spanning een wedstrijd wil kijken, en hopen op succes en als het kan met een leuk programma. Of de wedstrijd dan via een screen te zien moet zijn daar is wat voor te zeggen, ooit toen het elektronische systeem werd geïntroduceerd waren er ook veel tegenstanders die het helemaal niets vonden je moest volgens hen een duif vangen en in handen hebben om daarna de gummi eraf te halen en in een klok te drukken. Nu jaren later is het volgens mij de beste uitvinding in de sport ooit. Als we in april weer met een mandje duiven aan de inkorftafel staan dan hebben we het er al niet meer over, maar goed dat moet dan ook maar mogelijk zijn natuurlijk.
Ik wens alle bestuurders maar ook de tegenstanders van het huidige beleid veel wijsheid.
Het is positief dat een groot deel van de leden zich betrokken voelt om actie te ondernemen, het is te hopen dat er, wellicht gezamenlijk, een oplossing komt. Dat zou een eerste stap zijn. Tijdens het schrijven van dit stukje krijg ik een appje dat er een gerespecteerd lid van onze club is overleden, een bijzondere aardige man die in combinatie met zijn zoon behoorlijke successen behaalde op het zwaarste onderdeel (overnacht) vd duivensport. Na dit bericht wordt je weer met de neus op de feiten gedrukt dat het leven maar betrekkelijk is laat staan het gekibbel in duivenland.
Beste mensen geniet van het leven. Geniet van de duivensport voor je het weet kunnen beide zo maar voorbij zijn.